De hele ochtend heeft het geplensd. Er komt een groot koude front over en dat zorgt voor onrustig weer. Vooral de Atlantische kust krijgt het te verduren en er is sprake van overstromingen en zwaar onweer. Bij ons regent het alleen maar. Ik maak van de gelegenheid gebruik om het dek eens goed te schrobben. We hebben geen zoet water beschikbaar, maar de regen is een goed alternatief.

Om 2 uur stopt de regen en op de doppler radar is ons gebied verschoont van slecht weer. Zou het dan toch kunnen om vandaag, zoals gepland, naar Bodkin Creek te gaan. Bodkin Creek is de plaats waar we de boot een paar weken laten liggen terwijl wij naar Nederland gaan. De kreek is erg goed beschermd en haven ligt zelfs helemaal achterin. Het probleem van Bodkin is de ingang. Volgens de locals is het 6 voet en super smal. Daar kunnen we alleen in met hoog water.

Maar vandaag is het een asymmetrisch tij met een hoog tij van 32 centimeter om 17:00h en een hoog tij van 61 centimeter om 06:00h de volgende dag. Dat betekent dat we er theoretisch niet in kunnen ’s avonds. Maar om nu om 2 uur ’s nachts er heen te gaan varen, dat ziet Isabelle niet zitten. Dus gaan we toch maar op weg en gaan we het gewoon proberen. “Nee heb je, ja kun je krijgen” is mijn motto ten slotte.

De aanloop verloopt zonder problemen. Het weer blijft heerlijk stabiel en we kruipen met 1 knoop naar de ingang van de kreek. De dieptemeter begint af te tellen. Met drie meter zetten we het “swallow” alarm maar uit. Je kan er aardig zenuwachtig van worden als dat alarm steeds afgaat.

Ik hou de boot op koers en Isabelle tuurt op de dieptemeter. Het wordt steeds ondieper, 2,5 meter. 2,2 meter. 2,0 meter. En ja hoor, SeaWalk duikt in de modder, vast. Ik trek haar achteruit en probeer het iets verder opzij nog eens. En weer loopt ze vast. Isabelle vindt dat we vlakbij de groene boeien moeten gaan proberen, volgens de kaart is het daar 1 voet maar het is een poging waard.

Dan komt er een speedboatje langs en die geeft ook aan dat “we should hug the green buoys!”. Dat hadden we zelf dus ook al bedacht en zo waar, de dieptemeter gaat omhoog. Met drie meter water kruipen we vlak langs de groene boeien en komen we in de kreek. Hoera. Grappig om te zien hoe de kaart 1 voet aan geeft maar er toch genoeg water staat. Later horen we van de havenmeester dat hij dat ook wist maar hij wist ook dat daar grote rotsen liggen en hij durfde ons daar niet heen te sturen. “Liability is a bitch”, vooral in Amerika.

Binnengekomen vinden we een prachtige  ankerplaats. Het is al laat en waarom zouden we betalen voor een nacht in de haven als je ergens gratis kan liggen. We blijven Hollanders. Daar komt bij dat de kreek achterin ondieper wordt. Het zou moeten kunnen, maar je weet maar nooit.